Stalingrad 1942

Fragment książki:

Wydarzeniami z 23 sierpnia rozpoczęła się kilkumiesięczna, niezwykle krwawa i zacięta bitwa o opanowanie Stalingradu przez wojska niemieckie, a następnie ich uporczywa obrona”Stalingradzkiej Twierdzy”. Walkę o opanowanie miasta można podzielić na następujące cztery etapy:

1. Obrona zdobytego korytarza XIV KPanc. na północy miasta i przebijanie się 4. Ar­mii Pancernej do po­łudniowych dzielnic – 24 sierpnia-11 września.

2. Wrześniowe walki o opanowanie dzielnic centralnych.

3. Październikowe walki o dzielnice fabryczne.

4.  Ostatnie próby zepchnięcia obrońców do Wołgi w pierwszej połowie listopada.

Każdy z tych etapów miał kulminacyjne natężenie walk i wynikające z nich momenty krytyczne, zwłaszcza dla obrony, każdy obfitował w wydarzenia dramatyczne, złożone z epizodycznych przeżyć walczących ze sobą żołnierzy. Tu bowiem, inaczej niż w polu, walczono zaciekle, często wręcz karabinem z bagnetem, pistoletem maszynowym, łopatką saperską, granatem ręcznym, miotaczem ognia, a nawet cegłami i kamieniami o budynki, hale, piętra, piwnice, korytarze i pojedyncze pomieszczenia. Walczono na stacjach kolejowych, na torach, w wagonach i parowozowniach. Tu „każdy żołnierz był sobie generałem” – jak to określił dowódca 62. Armii gen. Czujkow. Od sprytu, pomysłowości i odwagi żołnierzy, a przede wszystkim zdolności pokonywania śmiertelnego znużenia i niewyspania zależało bardzo wiele.

Bo­haterami tych walk stali się strzelcy wyborowi, przeważnie myśliwi oraz spadochroniarze, władający też doskonale nożami.