Powstanie Bokserów

Fragment książki:

W końcu 1899 roku wystąpienia przeciwko Europejczykom przybrały na sile. Oddziały Prawa i Sprawiedliwości masowo zaczęły zrywać tory kolejowe, burzyć budynki wzniesione przez „białych”, ścinać słupy telegraficzne, a w nie­których przypadkach niszczyć broń palną i rzeczy codziennego użytku wyprodukowane w Europie lub Japonii. Palono kościoły i misje, wyrzynając w pień chrześcijan, a nawet ich dalekich krewnych, którzy nie mieli nic wspólnego z „religią długich nosów”. Sytuację uspokoił dopiero nowy gubernator Szantungu generał Juan Szy-kai (Yuan Shikai), popierany przez państwa europejskie i znany ze swego okrucieństwa wo­bec członków tajnych związków. Armia chińska stłumiła powstanie w Szantungu już w końcu roku 1899. Część przywódców Yihetuanu zdołała jednak ujść z życiem do innych prowincji, głównie Zhili i Mandżurii, gdzie na nowo rozpoczęto formowanie oddziałów powstańczych. Rozruchy przeniosły się teraz do tych prowincji. Do powstańców zaczęły przyłączać się całe wios­ki, a ich liczebność przekroczyła kilkadziesiąt tysięcy. Na ich czele stanęli Czang Te-cz’eng (Zhang Dezheng) uważający się za wcielenie wodza Tajpingów Kung SiuC’uana, Cuo Fu-tien (Zuo Fudian) głoszący, że jest wcieleniem wodza Tajpingów Jang Siu-cinga i młoda kobieta o imie­niu Huang Lian, która stanęła na czele oddziałów żeńskich.