Iwo Jima 1945

Jedną z najkrwawszych i najbardziej znanych bitew II wojny światowej na Pacyfiku stoczono na niewielkiej japońskiej wyspie Iwo-Jima. Rozpoczęte 19 lutego 1945 r. walki trwały aż 36 dni. Cechowała je olbrzymia zaciętość i determinacja z obydwu stron.

Iwo Jima leży niemal w połowie drogi pomiędzy zajętymi przez Amerykanów latem 1944 r. Marianami a głównymi wyspami japońskimi. Ten niewielki ląd, liczący 20,3 km? miał dla aliantów olbrzymie znaczenie strategiczne, ze względu na znajdujące się na nim dwa lotniska. Zdobycie Iwo Jimy zapewniłoby osłonę myśliwską amerykańskim bombowcom B-29, prowadzącym naloty na Japonię.

Dowództwo japońskie doskonale zdawało sobie sprawę ze strategicznego znaczenia wyspy. Latem 1944 r. rozpoczęto budowę rozległej sieci podziemnych tuneli i jaskiń. Aby uzyskać efekt zaskoczenia, prace prowadzone były pod osłoną nocy. Na wyspie stacjonował silny japoński garnizon, liczący około 22 000 żołnierzy, pod dowództwem gen. Tadamichi Kuribayashiego.
Amerykanie do opanowania Iwo Jimy wystawili oddziały 58. Grupy Uderzeniowej gen. Hollanda Smitha, w liczbie około 110 000 żołnierzy.

Marines konsekwentnie wydzierali Japończykom kolejne metry wyspy. Walki nacechowane były sporą drastycznością. Amerykanie korzystali m.in. z miotaczy płomieni. Na Iwo Jimie poległo w sumie blisko 30 000 żołnierzy, w tym niemal 21 000 Japończyków. O determinacji japońskich obrońców świadczy fakt, iż do niewoli dostało się ich raptem niewiele ponad tysiąc (z tego ponad 800 już po zakończeniu działań bojowych). Duże straty poniesione przez Amerykanów podczas zajmowania wyspy przyspieszyły decyzję o ataku atomowym na Japonię.